Maison Rabih Kyrouz 26 janvier 2011

Zonder te weten dat ik een jurk wil van Maison Rabih Kyrouz ( een Arabische gast uit Frankrijk), belandde ik tijdens de Paris Fashion week ergens front row

Un aprroche épurée..

Un vetement, un fonction, un volume, une coleur...

Pull en maille , cocon, blanc neige et noir...

Ceinture, ruban, en cuir caramel doublé de grois grain

Robe courte en double satin rouge écarlate, dos en cuir caramel, ceinture, ruban, en cuir caramel double de grois grain

 Dit is gewoon levenloos

Prachtig wit

Robe longue

Robe longue vert

 Robe- chemisier longue en habotai vert

 Robe tablier longue en organza de soie pivoine

 Robe - toge lungue en satin de soie bleu nuit

 Geel en groen

 Een prachtig model

Parce que elle aime de fourrure comme moi

Stéphane Rolland fashion show Paris

Stylish verantwoord, niet zo chagrijnig kijken

Look at those Jimmy Woo's

Zac Posen

This is my favorite: her face is beautiful

Run Run Runway

Head editor of Vogue Taiwan and moi in Chanel outfit

CHANEL 25 Janvier2011

Spotting Celebs at Chanel Fashion show Paris 

Starting with only three things

Chanel 2.55 Quilted bag

Mulberry Bayswater

Fur coat 

You want a thousend euro for a Louis Vuitton bag?

Ik was niet echt in de mood om een prettig gesprek te voeren. Sterker nog: tegen elke Franse dude die nog één keer Jaune belle naar mij durft te roepen zou ik een baguette des cailles naar zijn hoofd gooien. Ik liep met een veelpratende Aziatische schoonheid op les Champs- Elysees. Ze praatte onuitputtelijk over hoe vermoeiend een Jet Lag niet was en hoe irritant Amerikanen wel niet zijn.

It’s like big..and I think I kinda like it, but more that you know.. like sometimes it’s so annyoing when somebody just like you and tries to be like you ..sooo friggin annoying..

Ik kon niet luisteren door de klemmende, toeristische drukte om mij heen. Omdat we elke dag gestampt worden met Franse woorden die men in de deuxieme guerre mondiale gebruikte, werd er stilletjes besloten dat we toe waren aan barrista koffie en een eerste echte bontjas. Met een volle buik en een wreedzuchtig verlangen rende ik naar de Vintage Bar in een hippe wijk. Ik wilde een bontjas binnenhalen van 180 euro die ik twee dagen geleden had gespot. Daar aangekomen vroeg ik me stilletjes af of de Nederlandse overheid enig benul had van het feit dat er zo met belastinggeld werd omgegaan? Tja..at least pleeg ik geen belastingfraude.

Ik liet de bontjassen door mijn vingers glippen terwijl de Amerikaan non-stop begon te praten over hoe terroristen op Guatanamo Bay werden behandeld. Ik luisterde maar met één oor en ving af en toe onmenselijke woorden op zoals cut of an ear en torture them with fire and some chemical shit. Ik pakte een lange jas van zilvervosbont en trok hem aan. Het voelde bijna als vreemdgaan. Haastig trok ik hem uit zodat ik mijn portemonnee kon pakken. Honderdtachtig euro is niets vergeleken met vijfhonderdveertig euro in Nederland. Terwijl ik mijn krokillenleren portemonnee pakte om twee briefjes van honderd te pakken, zag ik in mijn ooghoeken nog een NUL achter de 180 verschijnen. Mijn pupillen werden groot van ongeloof. ACHTIENHONDERD EURO?! Ik schreeuwde uit van de pijn die door mijn hart schoot. De Amerikaan viel stil.

Eh are u friggin serious?! You are not gonna spend like .. eighteen HUNDRED friggin euro’s!!

Na die confronterende opmerking namen we direct de metro naar les Champs Elysees om mijn furstrati... uhum, excuse-moi ‘fRustraties’ te uiten in de vorm van ongeremde shopgedrag. Langs het enorme gebouw waar Louis Vuitton was gevestigd stonden wanhopige Aziaten te wachten om een tas te kopen. Do you like Louis Vuitton bags? Ik vroeg me af of de Amerikaan een typische Aziaat was die hier kwam om Louis Vuitton leeg te plunderen, nadat ze ook Hermes had geterroriseerd met scheldwoorden omdat ze de Birkin Bag niet meer hadden in het rood. Only if someone gives me like money for it.. otherwise noo. Soo overrated.

Nog geen seconde later werden we benaderd door twee wanhopige Chinezen met een Louis Vuitton tas. Ze keken ons lang aan en vroegen of we Engels spraken. Ik knikte waarna de jongen dichter in mijn personal zone kwam te staan. Het meisje die hem vergezelde bleef op afstand en lachtte vriendelijk. Can you do something for us? We just bought two Louis Vuitton bags and we wanted to buy four. But they don’t let us. Can you buy two bags for us?

Ik keek de Amerikaan met grote, ongelovige ogen aan. Ze trok aan mijn arm en was like O MY GOD...

Een minuut later kregen we ieder duizend euro in onze handen gedrukt. Ik keek twijfelend naar de twee briefjes van 500 in mijn handen en ook de Amerikaan wist niet wat ze met de tien briefjes van 100 aanmoest. We liepen twijfelend naar de Louis Vuitton winkel. De bewaker keek ons streng maar vriendelijk aan. Er schoten duizenden dingen door mijn hoofd: wat als ik weg ren? Waarom vertrouwt die Chinees ons zomaar? Hoe kan ik hier ongezien wegrennen? Is het wel moreel of financieel verantwoord? Wat als het nep-geld is?

Wat gebeurde er daarna? Guess:


A: De Amerikaan en ik kochten de tassen Stella PM en Speedy (de nieuwste modellen van Louis Vuitton) en gaven netjes het wisselgeld terug.

De twee Aziaten gaven het wisselgeld aan ons als bedankje.

B:  De Amerikaan en ik renden naar de dichtsbijzijnde metro station, waarna we achterna werden gerend door de twee Chinezen. We konden net op tijd de Metro halen, waarna we rilden van adrenaline maar 2000 euro extra op zak. We stapten die avond een chique restaurant binnen en proosten met champagne.

C: Binnen werden we door de manager ontvangen die ons vertelde dat die tassen niet aan ons verkocht werden. De Amerikaan startte een dramatische scene waarin ze verwees naar het discriminerende karakter van Europa. We werden de winkel uitgetild en werden beschuldigd van het witwassen van geld. De 2000 euro hebben we teruggegeven aan de twee Aziaten.